"Orkubloggið spyr…"

Hér kemur þriðja færsla Orkubloggsins í röð, frá Netsteinaldarsambandi. Og þar sem bloggormurinn er undir mikilli tímapressu í dag, er þetta hraðsoðið. En vonandi samt sæmilega hnitmiðað. Horfur eru á að færslur komist í eðlilegra horf annað kvöld.

Annars er afskaplega ljúft að sitja hér störfum hlaðinn á hinni snotru sandströnd Falster, syðst í Danmörku, og rýna suður í átt til Þýskalands. Hér rétt handan við hálsinn er… sæluhús. Nei - reyndar gríðarstórt vindorkuver off-shore. Það er flott.

Í dag ætla ég að nefna heldur dapurlega staðreynd. Það hefur nefnilega komið í ljós að Orkubloggið hefur fallið í sama forarpytt og Morgunblaðið. Hér á ég við sið, sem orðið hefur æ algengari á blogginu. Þann sið að sá sem þetta skrifar komist svo að orði: “Orkubloggið telur…”, “Orkubloggið álítur…”, “Að mati Orkubloggsins…” o.s.frv. 

Málið er að mér hefur alltaf þótt það afspyrnu óviðkunnanlegt og hofmóðugt hjá hinum annars ágætu ritstjórum Morgunblaðsins í gegnum tíðina, að nota einmitt þennan stíl í leiðurum eða Reykjavíkurbréfi: “Morgunblaðið er þeirrar skoðunar…” eða “Morgunblaðið hefur ávallt stutt…” eða “Eins og Morgunblaðið benti á…”.

Auk þess sem mér finnst þetta sumpart hrokafullt orðalag hjá ritstjórum Moggans, er staðreyndin auðvitað sú að Morgunblaðið er ekki einstaklingur og fólkið að baki blaðinu hefur væntanlega sjaldnast alveg sömu skoðun og hinn nafnlausi ritstjóri – hvorki allir starfsmenn né allir hluthafar. Morgunblaðið hefur hvorki eina sameiginlega vísitölurödd né eina sameiginlega skoðun. Því er útí hött að tala um “skoðun Morgunblaðsins”.

Já - þetta er óneitanlega nokkuð sjálfumglatt díki að falla í sjálfur. Sjálfum mér til varnar má þó a.m.k. vera augljóst að “Orkubloggið” er sama og Ketill. Þannig að þetta er líklega sami sjúkdómurinn hjá mér eins og hefur hrjáð borgarstjórann núverandi. Að tala um sig í þriðju persónu.

En ég verð að viðurkenna að nú skil ég loksins vel, þá ritstjóra Moggans, sem beitt hafa þessu stílbragði. Það er nefnilega afskaplega þægilegt að “fela” persónu sína með þessari aðferð. Því miður er það meira að segja svo þægilegt, að allar líkur eru á að ég muni nota umrætt orðalag áfram. Það er a.m.k. mat og álit Orkubloggsins!

Líklega er þetta orðalag reyndar fyrst og fremst vitnisburður um annað hvort merkilegheit eða heigulshátt – nema hvort tveggja sé. Líklega eru hinir tíu fingur að baki “Orkublogginu” bara tákn um hrokafullan heigulshátt. Og hið sama að segja um nafnlaus skrif Morgunblaðsins gegnum tíðina um það hverjar séu skoðanir og álit “Blaðsins”.  

Til allrar hamingju er yfirstjórn Moggans í dag það þroskuð að ég fæ sennilega enga yfirhalningu þrátt fyrir að birta þessa athugasemd mína hér á Moggablogginu. Tímarnir eru breyttir. Frá því þegar ritstjórar Moggans, oft undir nafnleynd, nánast ofsóttu einstaklinga sem þeim var í nöp við.

 

Já - tímarnir breytast. Mikill ávinningur fyrir eigendur, starfsfólk og lesendur Moggans, að fá jafn vandaðan ritstjóra og Ólaf Stephensen. Þar fer prýðilegur maður sem sameinar framsýni og góð þjóðernisleg gildi.

 

En mér finnst engu að síður að leiðararnir, Reykjavíkurbréfið og óhroðinn í Staksteinum Moggans eigi allt að vera undir nafni. Nafnleysið er eitthvað svo hallærislegt – og stundum heigulslegt. Kannski eru reyndar öll þessi skrif í Mogganum nú undir nafni. Ég hef ekki séð blaðið í nokkrar vikur. Enda á enginn heigull heima á Mogganum lengur - er það nokkuð?