Árið 2014: Dramatískt ár í orkubúskapnum

1) Orkuatburður ársins: Mikið verðfall á olíu.

2) Orkumenn ársins: Andrew Hall hjá Phibro og Ali al-Naimi í Saudi Arabíu.

3) Jákvæðasta orkuákvörðun ársins: Samningur Landsvirkjunar og Alcan.

4) Óskhyggja ársins: Vöxtur í áliðnaði.

5) Grænasta orkutækifæri ársins: Sæstrengur milli Íslands og Bretlands.

6) Mesta ógn ársins: Bárðarbunga.

Sjá nánari umfjöllun hér.

Athugasemdir

[Ómar Ragnarsson, 29.1.2015 kl. 20:56]

Það sem kallað er "grænasta orkutækifæri ársins" yrðu jafnframt mesta ógnin við einstæð íslensk náttúruverðmæti Íslands, því að settar yrðu upp kröfur um að virkja allt í botn til að seðja þá græðgi sem sæstrengurinn myndi skapa. 

Og ævinlega yrði, eins og nú, talað um að alltaf sé verið að virkja fyrir not Íslendinga sjálfra, þótt það væri í rauninni fyrir stóriðjuna og sæstrenginn, samanber það, að orkuskorturinn núna byggist ekki á vaxandi innanlandsnotkun heldur á vaxandi orkuþörf stóriðjunnar. 

[Ketill Sigurjónsson, 29.1.2015 kl. 21:21]

Úti í heimi eru ýmis dæmi um ósnert orkusvæði sem ákveðið hefur verið að vernda. Yellowstone kannski þekktast.  Slík verndun er heldur ekki óþekkt hér a landi. Sbr. t.d. háhitasvæðið í Vonarskarði í Vatnajökulsþjóðgarði. 

Tillaga: Hættum að tala líkt og þjóðinni sé ekki treystandi til að taka ákvarðanir um hvað skuli vernda og hvað skuli virkja.

[Steinar Ríkharðsson (IP-tala skráð) 2.2.2015 kl. 15:02]

Það hefur komið  ljós einu sinni enn a síðast ári hvað markaðir geta verið kaotískir og órökréttir með tilheyrandi skaða til lengri tíma litið.  Núverandi olíuverð er agjörlega ósjálfbært og ef það hækkar ekki verulega aftur fyrr en síðar erum líklega að horfa fram á að hámark olíuframleiðslu (crude+condensate) sé um það bil núna, hvort sem það verður nú akkúrat 2014 eða 2015 á ársbasis.  Kannski árið sem var að líða komist í sögubækurnar fyrir það.  Ekki það að það breyti heildarmyndinni svo mikið, ef olíuverðið hefði haldið áfram kringum 100$ hefði hámarkið kannski orðið 2016-2018.  Eins og Colin Cambell segir :"But this peak has no real great significance, it is the perception and the vision of the long decline that comes into sight on the other side of the peak. That's really what matters."

 

Það er vonandi að sæstrengsmálin þróist áfram því til framtíðar litið gæti það verið afar mikilvægt tekjuöflun fyrir okkur.  Í síðasta lagi upp úr 2020 verður olíuvinnsla í heiminum nær örugglega á ákveðinni niðurleið og með því efnahagsleg stöðnun eða samdráttur og þar með stöðnun eða samdráttur í áleftirspurn.  Vonir til að sækja meiri tekjur í gegnum sölu á “strandaðri” orku eru þess vegna afskaplega daprar til lengri tíma litið.  Ferðaþjónusta og flugstarfsemi á að sama skapi afskaplega litla framtíð vegna dvínandi olíuvinnslu og efnahagssamdrætti sem því fylgir og verður líklega mjög takmörkuð þegar kemur fram á miðja öldina, samt aldrei að vita nema Ísland haldist í tísku hjá þeim minnkandi hópi fólks sem hefur efni á dýrum ferðalögum.  

Vestur evrópa mun hins vegar áfram þurfa rafmagn í þeim efnum er útlitið býsna dökkt, sérstaklega hjá Bretum.  Eftir svo sem áratug verður gasvinnsla í Bretlandi nánast orðin að engu og á skarpri niðurleið í Noregi og Hollandi og vestur Evrópa þar með orðin ennþá háðari Rússlandi.  Gas í Rússlandi er hins vegar ekkert ótakmarkað og eftir 10-20 verður farið að þrengjast um gasvinnslu þar.  Stýranleg raforka eins og við getum skaffað um sæstreng verður bara verðmætari eftir því sem tíminn líður og þetta er tækifæri sem ég held að við verðum að nýta ef það er tæknilega mögulegt.  Þannig að vonandi þokast þessi mál áfram þótt maður sé hóflega vongóður vegna þess hvað þessar hugmyndir mæta heiftarlegum andmælum, sem byggja nú aðallega á tilfinningasemi og sérhagsmunum.