Orkubloggið

5.6.2008 | 14:54

Nonni á Skipalóni

Erlendir kunningjar mínir eru flestir hálf sjokkeraðir yfir "villimennskunni" að skjóta hvítabjörninn. Ég get svo sem skilið það. En Íslendingurinn í mér segir mér líka að það sé ekkert athugavert við það að aflífa bjarndýr sem gengur á land og getur ógnað fólki. Enda í fullu samræmi við aðdáun mína á sögunni æsispennandi um Nonna á Skipalóni.

Slíkt er líka í samræmi við lögin um friðun og veiðar á villtum fuglum og spendýrum. Og ég svara gagnrýni útlendinganna með hæðnisglósum um að þeir séu fjárans firrtir hamborgararassar, sem skilji ekki hvernig alvöru náttúra sé.

Samt verð ég að viðurkenna, að mér þykir þetta dráp að sumu leyti táknrænt fyrir ákveðinn sóðaskap í íslenskri þjóðarsál. Þó svo þetta séu stórhættuleg dýr er drápið enn eitt táknið um virðingarleysi við náttúruna, sem allt of oft sést hér á landi. Því miður.

Þó svo þjóðin hafi einu sinni fyrir ekki ýkja löngu verið fátæk og átt í harðri baráttu við náttúruöflin, þá eru tímarnir breyttir. Það er ekki lengur þannig að við deyjum Drottni okkar, þó svo við leyfum náttúrunni stundum að njóta forgangs. Jafnvel þó það kosti pening.

Það er nú einu sinni svo að 19. öldin er liðin. Þegar orðið "lífsbarátta" hafði raunverulega merkingu. Myndin er úr bókinni frábæru, Á Skipalóni, eftir Jón Sveinsson. Man að mér fannst nákvæmlega ekkert athugavert við það þegar hetjan og hraustmennið hann Guðmundur stakk öskrandi hvítabirnirnina á hol við Skipalón. Og ég sofnaði fjarska vel eftir lesturinn hjá pabba, hafandi á meðan gætt mér á nýjum eplum úr Kaupfélaginu.