Þó fyrr hefði verið

Fyrir um 15 árum lauk ég laganáminu í HÍ, með lokaritgerð um sjávarútvegsstefnu Evrópusambandsins. Þetta var á þeim tíma sem Ísland var að verða aðili að EES, sem í raun leiddi til nútímavæðingar landsins frá gamla haftabúskapnum. Um leið varð Ísland í reynd áskrifandi að mest allri löggjöf EB, án þess að hafa nokkuð um hana að segja.

En þegar kom að hugmyndum um fulla aðild Íslands að EB var viðkvæði andstæðinganna oftast að það mætti ekki, því þá myndum við ekki lengur ráða yfir fiskimiðunum. Þetta var hræðsluáróður - um þetta var í raun engin vissa. Og niðurstaðan hefði einfaldlega eingöngu fengist með samningaviðræðum. En það mátti ekki skoða málið.

Það er í raun grátbroslegt að íslenskir stjórnmálamenn skuli ekki hafa gengið í það á tíunda áratugnum að kanna raunverulega möguleika Íslands, með því að fara í formlegar aðildarviðræður. Hin mikla stækkun EB til austurs og minnkandi hernaðarvægi N-Atlantshafs, hefur að minnsta kosti ekki styrkt samningsstöðu okkar.

Tímabært að sækja um ESB-aðild

Athugasemdir

[Hjörtur J. Guðmundsson, 29.4.2008 kl. 14:25]

Yfirráðin yfir íslenzkum sjávarútvegsmálum yrði í höndum Evrópusambandsins hvar við hefðum nánast engin formleg áhrif. Þetta er síðan geirneglt í Lissabon-sáttmálanum svokölluðum (lesist Stjórnarskrá Evrópusambandsins) og frá honum verða engar undanþágur veittar eðli málsins samkvæmt. Þetta er í sjálfu sér ekkert flókið og verður ekki samið um í aðildarviðræðum við Evrópusambandið frekar en flest af því sem máli skiptir.