Bonneville

Flestir þekkja Mt. Rainier líklega best af myndum sem sýna Seattle í forgrunni og þetta mikla fjall rísa tignarlega sunnan borgarinnar.

Orkubloggarinn skaust einmitt upp slyddublautan veginn á Mt. Rainier í morgun. Upp að Paradise, en lengra komast ökutæki ekki á þessum árstíma.

Þrátt fyrir dimm snjóél þóttumst við feðginin auðvitað grilla bæði í svartbjörn og fjallaljón þarna í snarbröttum skógivöxnum brekkunum í um 1.600 m hæð. Einhvers staðar yfir okkur gnæfði tindurinn, nærri 4.400 metra hár, í dimmum skýjabökkum. Einstaka sinnum sást glitta í draugalegar snævi þaktar greinibrekkurnar, en svo hvarf allt á ný í snæhvítt kófið.

En nú er komið kvöld hér í Washington-fylki. Og auðvitað var stefnan frá Rainier NP tekin beint suður í átt að Portland. Eftir nokkurra tíma stífa keyrslu, suður Freeway No. 5 á traustum amerískum Suburban, með einungis einu sjeikstoppi hjá McDonalds, var komið að drottningunni sjálfri; Columbiafljótinu. Og til að geta sagst hafa komið til Oregon var auðvitað skotist yfir brúna, en svo tekin U-beygja aftur yfir og stefnt austur eftir þröngum sveitaveginum í átt að Bonneville.

Bonneville-stíflan er eitt af þessum stórvirkjum, sem ráðist var í á tímum kreppunnar miklu í Bandaríkjunum. Því miður lítur ekki út fyrir að við Íslendingar eignumst okkar Roosevelt, en það er sama hvar maður fer hér í norðvesturhorni Bandaríkjanna; Roosevelt virðist hreinlega hafa verið heilinn að baki öllu sem hér var gert fyrir daga Microsoft. 

Þegar framkvæmdunum við Bonneville lauk árið 1938 var þarna risið mesta stíflumannvirki veraldar og virkjun með uppsett afl upp á um 500 MW. Fjórum áratugum síðar var virkjunin stækkuð um annað eins og er nú með framleiðslugetu upp á lítil 1.100 MW.  Við stífluna kútveltast sæljón og laxar, en styrjan kemst ekki upp laxastigann og missti því hrygningarstöðvar sínar ofar í fljótinu.

Ofar í Columbia-fljótinu eru í dag margar ennþá stærri virkjanir. Þar er Grand Coulee  stærst; 6.800 MW og þar með fimmta stærsta vatnsaflsvirkjun heims! Þó svo Columbia sé mikið fljót er satt að segja svolítið erfitt að ímynda sér að allt þetta afl skuli leynist í þessum lygna straumi. 

Rétt að ljúka þessari stuttu færslu á ljóðlínum sveitasöngvarans ástsæla; Woody Guthrie:

At Bonneville now there are ships in the locks
The waters have risen and cleared all the rocks,
Shiploads of plenty will steam past the docks,
So roll on, Columbia, roll on.

Með góðum kveðjum frá bökkum Columbia.